Zbigniew Szacherski

---

Życiorys

Zbigniew Szacherski urodził się 25 styczja 1901 roku w Pułtusku, w rodzinie, w której ojciec, Piotr (1849–1929), był lekarzem, a matka, Halina z Grabowskich (1871–1955), również miała znaczący wpływ na jego kształtowanie się. W młodości uczęszczał do Gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie, gdzie rozpoczął swoją edukację, a także podjął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. W tym czasie był aktywnym harcerzem w drużynie imienia Hetmana Żółkiewskiego. W listopadzie 1918 roku brał udział w demobilizacji niemieckich oddziałów w Warszawie.

Pełniąc rolę ochotnika w Szwadronie Ziemi Mazowieckiej, stał się również uczestnikiem wojny polsko-bolszewickiej. Swoje wojskowe umiejętności doskonalił w Centralnej Szkole Kawalerii w Grudziądzu, gdzie uzyskał stopień podchorążego. Jako oficer służby stałej 16 Pułku Ułanów Wielkopolskich, stacjonującego w Bydgoszczy, odbył szereg wyzwań w swojej karierze wojskowej. W czerwcu 1919 roku awansował do stopnia podporucznika rezerwy w korpusie oficerów kawalerii.

W październiku 1931 roku Zbigniew Szacherski został przeniesiony do 7 Pułku Strzelców Konnych Wielkopolskich w Poznaniu. 22 lutego 1934 roku awansował na rotmistrza, a jego starszeństwo wynosiło z 1 stycznia 1934 roku, zajmował 11. lokatę w korpusie oficerów kawalerii. Po ośmiu latach, na początku 1939 roku, objął funkcję adiutanta pułku, co stanowiło ważny krok w jego karierze.

Po wybuchu II wojny światowej i podczas kampanii wrześniowej, jego pułk działał w ramach Wielkopolskiej Brygady Kawalerii. Jego obecność była szczególnie widoczna w bitwach, takich jak ta nad Bzurą, pod Zbrożkową Wolą oraz o Brochów. 9 września 1939 roku Zbigniew Szacherski zastąpił majora Pawła Budzika na stanowisku kwatermistrza pułku. Dwa dni później, po tragicznych wydarzeniach, objął obowiązki zastępcy dowódcy pułku, a po zranieniu pułkownika Stanisława Królickiego, przejął dowództwo pułku, w momencie gdy konflikt osiągał swoje apogeum.

19 września doznał ciężkich ran, co uniemożliwiło mu dalsze dowodzenie, które przekazał rotmistrzowi Konstantemu Kozłowskiemu. Wkrótce po tym został przetransportowany do Szpitala Chirurgii Urazowej w Warszawie, gdzie przez pięć miesięcy walczył o powrót do zdrowia, wyszedł z placówki jako inwalida. Mimo przejść, na przełomie 1943 roku, formalnie wstąpił do Armii Krajowej, co stanowiło kolejny etap jego służby.

Wrzesień 1944 roku przyniósł mu przyjęcie do ludowego Wojska Polskiego, gdzie został przydzielony do Wojskowego Instytutu Wydawniczego w Lublinie. Po wyzwoleniu Warszawy, Zbigniew Szacherski objął stanowisko dyrektora Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. Z instytucji wojskowej odszedł w 1950 roku, a w końcówce lat 50. przeszedł na rentę. Przez wiele lat aktywnie działał jako wiceprezes Związku Inwalidów Wojennych.

W 1966 roku Instytut Wydawniczy Pax opublikował jego wspomnienia, które nosiły tytuł „Wierni Przysiędze”. Zmarł 28 września 1985 roku w Warszawie, a jego miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu w Starych Proboszczewicach koło Płocka.

Życie prywatne

Od 1931 roku był związany małżeństwem z Stellą Marią z Rolbieskich (1911–1997). To właśnie w tym czasie ich życie nabrało nowego wymiaru, a szczęśliwe lata spędzone we dwoje zaowocowały przyjściem na świat ich córki Mariów, która przyszła na świat w 1937 roku i zmarła w 2003 roku.

Ordery i odznaczenia

Wśród licznych osiągnięć Zbigniewa Szacherskiego wyróżniają się jego znaczące odznaczenia wojskowe i cywilne, które podkreślają jego zasługi i oddanie dla kraju.

• Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari,
• Srebrny Krzyż Zasługi (przyznany 10 listopada 1928 roku),
• Odznaka Grunwaldzka.

---

Oceń: Zbigniew Szacherski

---