Stefan Jaworski (generał)

---

Życiorys

Stefan Jaworski, człowiek, który swoją karierę rozpoczął w Ciechanowie, gdzie do 1937 roku ukończył 7 klas szkoły powszechnej, mógł się z czasem poszczycić imponującą biografią. Początkowo pracując jako rymarz, jego życie zmieniło się drastycznie z chwilą przystąpienia do Polskiej Partii Robotniczej oraz Gwardii Ludowej w 1943 roku. W tej roli pełnił funkcję członka grupy dywersyjno-sabotażowej w powiecie ciechanowskim. Już w styczniu 1944 wstąpił do Armii Ludowej, działając w partyzantce aż do 17 stycznia 1945, do momentu zajęcia tych terenów przez Armię Czerwoną oraz Wojsko Polskie.

W kwietniu 1945, na własną prośbę, wstąpił do ludowego Wojska Polskiego. Ukończona w czerwcu 1946 Oficerska Szkoła Broni Pancernej w Modlinie przyniosła mu awans na stopień podporucznika broni pancernej na mocy uchwały Krajowej Rady Narodowej. Po otrzymaniu promocji, Jaworski objął stanowisko dowódcy 3 plutonu szkolnego 1 kompanii 1 batalionu w 3 szkolnym pułku czołgów. Od listopada 1946 do 1948 roku pracował w Departamencie Personalnym Ministerstwa Obrony Narodowej, gdzie piastował role starszego pomocnika kierownika sekcji.

Ważnym etapem w jego życiu były studia, które rozpoczął w II Państwowym Gimnazjum i Liceum dla Dorosłych w Warszawie. W latach 1948-1955 doskonalił swoje umiejętności w Wojskowej Akademii Wojsk Pancernych im. Józefa Stalina w Moskwie, które ukończył z wyróżnieniem. Po powrocie do Polski, został zastępcą dowódcy do spraw technicznych 33 pułku czołgów w Olsztynie, a w czerwcu 1955 awansował na majora wojsk pancernych.

W październiku 1955 został pomocnikiem komendanta Technicznej Oficerskiej Szkoły Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych, a w listopadzie 1956 objął stanowisko zastępcy komendanta Poligonu Naukowo-Badawczego Sprzętu Pancernego. W tym czasie uzyskał dyplom magistra inżyniera mechanika na Politechnice Warszawskiej. Od marca 1959 był szefem oddziału II technicznego w Zarządzie Służb Technicznych Szefostwa Wojsk Pancernych.

Pomiędzy lipcem 1963 a listopadem 1966 pełnił funkcję szefa Służby Techniczno-Czołgowej Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy. Po awansie w stopniu pułkownika, od listopada 1966 kierował Zespołem Szkolenia Technicznego w Inspekcji Sił Zbrojnych w Warszawie. W lipcu 1968 został zastępcą dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego ds. technicznych, a w 1971 szefem Służb Technicznych.

1 października 1974, w wyniku uchwały Rady Państwa PRL, Jaworski otrzymał nominację na stopień generała brygady, którą wręczył mu 11 października 1974 przewodniczący Rady Państwa prof. Henryk Jabłoński w Belwederze, w obecności I sekretarza Komitetu Centralnego PZPR Edwarda Gierka. W kolejnych latach, w okresie 1975-1978, był zastępcą szefa Komitetu Technicznego Zjednoczonych Sił Zbrojnych Państw – Stron Układu Warszawskiego w Moskwie, a od października 1978 dyrektorem Departamentu Wojskowego Ministerstwa Przemysłu Maszyn Ciężkich i Rolniczych.

Jaworski zmarł nagle na zawał serca. Jego ostatnie miejsce spoczynku to Powązki Wojskowe w Warszawie, w kwaterze F-1-10.

Awanse

W ciągu swojej długotrwałej służby w Ludowym Wojsku Polskim, Stefan Jaworski osiągnął szereg awansów na kolejne stopnie wojskowe, które odzwierciedlają jego rozwój kariery oraz zaangażowanie w służbę dla kraju.

• podporucznik – 1946,
• porucznik – 1947,
• kapitan – 1951,
• major – 1955,
• podpułkownik – 1959,
• pułkownik – 1963,
• generał brygady – 1974.

Życie prywatne

Stefan Jaworski był synem Juliana (1885-1964), który pracował jako kołodziej, oraz Marceli z domu Chmiel (1895-1968). Jego żona, Zofia Jaworska z domu Przyłuska (1922-2008), była filologiem języka polskiego, a ich związek trwał od 1956 roku. Zofia angażowała się w działalność badawczą w Państwowym Instytucie Sztuki PAN, gdzie poświęciła się gromadzeniu folkloru.

Na początku jej prace koncentrowały się na Podhalu, a później przeniosła się na Kurpie, aby zbierać lokalne tradycje i obyczaje. Para miała dwoje dzieci: syna Jacka (ur. 1957) oraz córkę Annę (ur. 1958).

Odznaczenia

Stefan Jaworski, w swojej karierze wojskowej, otrzymał wiele prestiżowych odznaczeń, które odzwierciedlają jego zasługi dla kraju oraz zaangażowanie w sprawy wojskowe. Poniżej przedstawiono listę odznaczeń, które przyznano mu w różnych okresach jego życia:

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1979),
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1968),
• Krzyż Walecznych (1972),
• Złoty Krzyż Zasługi (1957),
• Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” (1947),
• Krzyż Partyzancki (1970),
• Medal 10-lecia Polski Ludowej,
• Medal 30-lecia Polski Ludowej,
• Medal „Za udział w walkach o Berlin” (1970),
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1968),
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny,
• Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny,
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1975),
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”,
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”,
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”.

---

Oceń: Stefan Jaworski (generał)

---